W ZE 2/2024 opisałem jak obsłużyć klawiaturę/mysz USB pracującą w trybie PS/2 przez mikrokontroler. Teraz pokażę jak obsłużyć je przez HOST USB wbudowany w liczne STM32.

Programowanie mikrokontrolerów „na sucho” nie ma sensu, toteż kiedyś trzeba zacząć. Jednak wcześniej koniecznością staje się podjęcie pewnej decyzji dotyczącej platformy sprzętowej oraz narzędziowej.

Kupienie wyświetlaczy o dużych gabarytach nie jest problemem, gorzej gdy jest potrzebny wyświetlacz mogący świecić w różnych barwach. Prezentowany wyświetlacz z wbudowanym sterownikiem można obsługiwać przez UART, I2C lub SPI. Pozwala na uzyskanie 24-bitowej palety barw.

Zainspirowany kilkoma filmami redaktora naczelnego, gdzie można zobaczyć, jak on świadomie „upala” diody LED, uznałem, że może warto zrobić coś podobnego z udziałem mikrokontrolerów. Jednak tym razem celem nie będzie „upalenie” mikrokontrolera.

Zazwyczaj obsługa OneWire realizowana jest przez manipulowanie GPIO z wykorzystaniem delay. Niestety powoduje to blokowanie programu na długi czas, przez który często zawieszane są przerwania. Dzięki wykorzystaniu UART całą obsługę komunikacji można zrealizować całkowicie na przerwaniach.

W obecnych czasach trudno zachować swoją „prywatność”. Dochodzi do nas coraz więcej informacji o cyberatakach lub inwigilacji. Można przed tym się bronić, a jedną z takich możliwości jest szyfrowanie danych. Jak to zrobić, jak się posłużyć szyfrowaniem?

Interfejs szeregowy jest najprostszą formą komunikacji między komputerem (w tym również z mikrokontrolerem) a światem zewnętrznym. Nawiązanie „porozumienia” wymaga dostosowania się do istniejących wymogów i naturalnym pytaniem, jakie w tym miejscu powstaje jest: jak to zrobić, jak to działa?

Czy wydajność mikrokontrolera zależy tylko i wyłącznie od szybkości taktowania CPU? Może inne czynniki wpływają na wydajność? Jeśli tak, to jakie? Na te pytania znajdziesz odpowiedzi w artykule.

Porty mikroprocesora to sprzętowa realizacja interfejsu umożliwiającego komunikację z otoczeniem. Historycznie patrząc, ewoluowały one od prostych rozwiązań rejestrowych do podzespołów realizujących nawet bardzo złożone działania. To właśnie „siła” tych elementów wpływa na popularność tych czy innych mikrokontrolerów.

Bufor FIFO jest zbawieniem dla wolnych mikroprocesorów i dużych szybkości transmisji. Obsługa FIFO zazwyczaj nie wymaga modyfikacji kodu programu, ale jego zmiana pozwala zwiększyć wydajność systemu.