W ostatnim wykładzie zajmowaliśmy się zagadnieniami matematycznymi związanymi ze specyficznymi właściwościami kondensatorów i ich oporności. Wracajmy pomału do praktyki.

W poprzednim odcinku zajmowaliśmy się sposobami matematycznego zapisu wartości rezystancji R, reaktancji pojemnościowej X_C oraz reaktancji indukcyjnej X_L. To były przypadki szczególne, które pozwoliły zrozumieć sens stosowanej w elektronice liczby j (która w matematyce oznaczana jest i). Liczba j (i) okazała się „dziwną jednostką”, „dziwną jedynką” czymś w rodzaju „połowy znaku minus”. Teraz zajmiemy się przypadkami pośrednimi, czyli impedancją Z.

W naszych wcześniejszych rozważaniach, odnosząc się również do poprzedniego wykładu doszliśmy do wniosku, że do obliczeń obwodów prądu zmiennego potrzebujemy sposobu precyzyjnego zapisu wartości impedancji w postaci jednej liczby, która zawierałaby informacje o wielkości oporności oraz jednocześnie o kącie przesunięcia fazy między prądem a napięciem. Taki precyzyjny zapis pozwoliłby przeprowadzić prawidłowe obliczenia przy użyciu tych samych wzorów, co w przypadku prądu stałego.

Mam nadzieję, że rozważania dotyczące przedstawiania napięć i prądów w postaci wektorów omówione w poprzednim wykładzie są dla Ciebie jasne. Jeśli nie, koniecznie wróć do poprzednich odcinków, analizuj je, szukaj dodatkowych informacji. Omawiamy bowiem fundamentalne, bardzo ważne zagadnienia, które obowiązkowo trzeba sobie przyswoić.

Ostatni wykład jak i poprzednie zawierały dużą dawkę wiedzy teoretycznej. Jest ona niezbędna, jeśli chcesz dobrze zrozumieć właściwości kondensatorów oraz licznych układów, w których są stosowane. Wracamy do parametru na pozór oczywistego, jakim jest oporność kondensatora.

W poprzednim wykładzie zamiast analizować podstawowe właściwości kondensatorów, zajęliśmy się prostymi i „nieprostymi” przebiegami zmiennymi. Okazało się, że sinusoida jest podstawowym, najprostszym przebiegiem i że każdy inny przebieg zmienny jest w istocie złożeniem pewnej liczby przebiegów sinusoidalnych.