Wielu elektroników chce programować w C, a tym bardziej w Arduino, bez wgłębiania się w szczegóły języka. Chętnie wykorzystują oni wszelkie „gotowce”. Ich działania w rzeczywistości polegają na modyfikacji programów znalezionych gdzieś w Internecie. A gdy coś nie działa, proszą o pomoc na forach. Jeśli i Ty masz takie podejście, NIE CZYTAJ tego artykułu!

Wielu elektroników chce programować w C bez wgłębiania się w szczegóły języka. Chętnie wykorzystują oni wszelkie „gotowce”. Ich „programowanie” w rzeczywistości polega na drobnych modyfikacjach programów znalezionych gdzieś w Internecie, a gdy coś nie działa, proszą o pomoc na forach. Jeśli i Ty masz takie podejście, NIE CZYTAJ tego artykułu! Jeżeli jednak należysz do tych, którzy chcą rozumieć to, co robią – podejmij trud zrozumienia przedstawionych dalej, obcych Ci, na razie, zagadnień.

Próbuję pokazać Ci niewątpliwe piękno języka C, ale faktem jest, że język ten jest wyjątkowo nieprzyjazny dla początkujących, dlatego obrazkiem tytułowym jest szklanka, do połowy... pełna albo pusta, zależnie od Twojego nastawienia.

Kontynuujemy temat zmiennych i omawiamy kwestie, które też są poruszone w artykułach o numerach zaczynających się od UR030. Wszystko to dotyczy pamięci.

W poprzednim artykule PR003 poruszaliśmy ważne kwestie dotyczące paradygmatów, czyli metod programowania i omawialiśmy zalety podziału programu na „autonomiczne kawałki”. Obiecałem pokazać Ci piękno języka C. Wiem, że znajdzie się mnóstwo osób mniej i bardziej zaawansowanych, które (nie bez przyczyny zresztą) wątpią w piękno języka C.

Wiele osób, głównie tych młodych, chciałaby błyskawicznie i bez wysiłku nauczyć się programowania mikrokontrolerów. A ściślej mówiąc, chcą, żeby ktoś błyskawicznie ich tego nauczył. Natomiast u Czytelników starszych wiekiem zwykle głównym problemem jest obawa przed ogromem materiału oraz przed licznymi nowymi pojęciami i zagadnieniami. Omówmy to dokładniej.

Wielu elektroników chciałoby programować w języku C, jednak przeraża ich dziwny sposób zapisu. Straszą nawet takie w sumie proste pojęcia jak ciało funkcji, typy danych, operatory, warunki czy pętle. Kłopoty sprawiają zmienne lokalne i globalne, które na dodatek mogą być volatile. Mrożą krew w żyłach wskaźniki, rzutowanie, przeciążanie funkcji, a podczas dalszej nauki także klasy, instancje, dziedziczenie.